من لاله ی آزادم ، خود رویم و خود بویم

در دشت مکان دارم، هم فطرت آهویم

آبم نم باران است ، فارغ ز لب جویم

تنگ است محیط آن جا،در باغ نمی رویم

من لاله ی آزادم ، خود رویم و خود بویم

از خون رگ خویش است ،گررنگ به رخ دارم

مشّاطه نمی خواهد زیبایی رخسارم

بر ساقه ی خود ثابت ، فارغ ز مددکارم

نی در طلب یارم ، نی در غم اغیارم

من لاله ی آزادم ، خود رویم و خود بویم

هر صبح نسیم آید ، بر قصد طواف من

آهو برگان را چشم، از دیدن من روشن

سوزنده چراغستم ، در گوشه ى این مامن

پروانه بسى دارم ، سرگشته به پیرامن

من لاله ى آزادم ، خود رویم و خود بویم

ازجلوه ى سبز و سرخ ، طرح چمنى ریزم

گشته است ختن صحرا ، از بوى دلاویزم

خم مى شوم از مستى،هرلحظه و مى خیزم

سر تا به قدم نازم ، پا تا به سر انگیزم

من لاله ى آزادم ، خود رویم و خود بویم

جوش مى و مستى بین، در چهره ى گلگونم

داغ است نشان عشق، در سینه ى پرخونم

آزاده و سرمستم ، خو كرده به هامونم

رانده ست جنون عشق ، از شهر به افسونم

من لاله ى آزادم ، خود رویم و خود بویم

از سعى كسى منّت بر خود نپذیرم من

قید چمن و گلشن ، بر خویش نگیرم من

بر فطرت خود نازم ، وارسته ضمیرم من

آزاده برون آیم ، آزاده بمیرم من