بیا ای ساقی

بیا ای ساقی

ز هجرت گله دارم

جدا از رویت

ز تار مویت

به پا سلسله دارم

ز خاکستر من بوی محبت می آید

ز خندیدن گل نغمه ی حسرت می آید

ز شب تا به سحر شمع وجودم گر سوزد

نه پروانه ی به من بر سر غیرت می آید

تویی فتنه و من فتنه بر آن چشم سیاهت

بلایی تو و من غیر بلا از تو نخواهم

پناهم ندهد او ز چه در سایه زلفش

خدایا تو پناهی و الهی تو گواهم