احجل بعيد ياموت
بعيد عن الناس والبيوت
لسه الحياه
يادوبها بتدب فى عروق مولودى
تنطق على خدودى
كبلتى بالقيد فى ليلة عرسى
قصفتنى ودريتنى
ما خضر النوار على عودى
العرس ماردته
ولا المكان حبيته
بس الحليب ح تطق بيه نهودى
يارايحين على مصر زفوا لها البشاره
ابقوا اوصفوه لعينها .. تتخطف نواضرها
وان يسألوكم مين أبوه
قولوا ده خدها غصب
ده ابنى أنا وحدى ، شكلته فى حشايا
أيده الصغيره دى
غازلتها وغازلتنى ،
وحاربت الموت معايا
نظرة عينيه مسحت آسايا
وضحكته .. فتنتنى
أيا مليكى
أنا بدم المخاض حاجرى بك
لحد مانوصل مكان
ما حد فيه يجيبنى .. ولا يجيبك
تكبر
أوديك على مصر
تخشها غازى
يقطعوا عليك الغوازى
م الهوى صوابعهم
يخايلوك
بالعين ماتنضر عليهم
تبقى لى أنا وحدى
احجل بعيد ياموت
وابقى لى ياولدى
لمين
اذ ترحل تفوتنى أعيش
أنا اللى دبحونى فى ليلة عرسى
وفرفطت روحى فى دمى اللى انطلق
غرق بياض الريش
