کنــارِ دکه ی خوش رنگ و بویِ گُلفروشی

بدیدم دختـــرِ افســونگرِ سُنبل به دوشی

با گُلفروشان لاله رو گرمِ سخن بود

غــافل ز احـوالِ دلِ مُشتاقِ من بود

به او گفتم حـذر کن زین گروهِ گُلفروشان

از این زیباپسندان ای گُلِ من رُخ بپوشان

ترســم تو را جـــایِ گُلش

چون دسته هایِ سُنبلش

ارزان فروشد

من بُلبلِ این گُلشنـم

ترسم ز غیرت در تنم

خونم بجوشد

دستِ هر کس گُل ز چمن جُدا کُند

بـا گُـلــــرویان چگــونه او وفــــا کُند

گُل اگر

به دستِ هـر نسیمـی در نیفتــد

به دستِ هــر کسـی پَرپَر نیفتــد

تو هم ای گُلِ من حذر از اینان کُن

تو که هر

گُــلی را با محبّـــت می نوازی

دلِ من

به مِهرت همچو گُل دارد نیازی

تو هم دلجوئیِ صــاحبدلان کُن

ترســم تو را جـــایِ گُلش

چون دسته های سُنبلش

ارزان فروشد

من بُلبلِ این گُلشنـم

ترسم ز غیرت در تنـم

خونـم بجوشد

خونـم بجوشد