لا تروحي لا تروحى

لا لا لا لا لا تروحى

أرجوكى لا تروحى

لو كلامك فيه بعاد ما تبوحى

بقيت أخاف أمشى فى الشارع

أخاف أشوفك و نتلاقى

و ألاقيك بتبعد و تدارى

لا لا إستحالة

ليه يفرقنا قلبك بعد ما جمعنا طريق واحد

ليه مش عارف عنيا تيجى فى عينك وميض جامد

معرفتش غيرك عشت وحيد طول الرحلة

الكنز مش فى الطريق الكنز كان فى الوحدة

الشجر على الجنبين و الهوا شايل رحتك

أسمع صوتك من بعيد الدنيا بتحلى

أحلامى كانت ألاقيك

عشنا الدنيا دراويش

أحلامى كانت ألاقيك

عشنا الدنيا دراويش

قدامى ضلمة لسانى بهرب

أحبابى بره و مش لاقى مخرج

عيونى ضلت الطريق اللى بمشى فيه

لا تروحي لا تروحى

لا لا لا لا لا تروحى

أرجوكى لا تروحى

لو كلامك فيه بعاد ما تبوحى

الحكاية من أولها مش حاببها مش بحكيها بتفاصيلها مش بفتكرها

مش عايز أفتكرها ناكرها مالأول كنت عارف إن دى نهايتها

و دارى إحكى مش حاكى هتحكى مش حابب أسمع ده منى تانى

الصوت ده جوايا مش فى ودانى محدش هيشيلنى من قدامى

انا محدش هيكلمنى أكتر منى لو هتعاتبنى قبلك سبقتك

متقولش إنك عارفنى انا الوحيد اللى عايش معايا فى الشقة

محكيتش لحد عنها ، متكلمتش عن جمالها

سم يعيشك طول ما هو فى دمك .. يقتلك اما يبعد عنك

وحدى رغم كل الناس دى لسة مبيضحكش الديب و بنتخدع فيه

مهما تعدى سنين لسة صغيرين عالحب زى البحر مش هتلاقيله كبير

هم قالولى ده النصيب و لعله خير صبرونى بكلمتين

بضحك قدامهم و أستغرب نفسى و أسأل انا من إمتى بقيت بوشين

محتارتش أجيبها و مختارتش أسيبها و مستوعبتش إلا اما بعدنا

إن الدنيا بتعلمنا إن اللى فى إيدنا مش فى إيدنا لو هتقل منا نسيبها تاخد سكة

أصل انت إبرة فى كومة قش كتير مخدش اللى بيتمناه

اللى فات مش بيموت بيعلم فى اللى جاى .. الحياة إمتحان و الظروف لجان ها

لا تروحي لا تروحى

لا لا لا لا لا تروحى

أرجوكى لا تروحى

لو كلامك فيه بعاد ما تبوحى